کازا وینتیونو
موقعیت: گوادالاجارا, مکزیک
معمار:
جورو لویس هرناندز سیلوا
، شرکت معماری هرناندز سیلوا
مصالح: بتن
تاریخ طراحی: ۲۰۰۹
تاریخ ساخت: ۲۰۱۲
مساحت زمین: ۵۴۱m۲
تیم طراحی: الساندرو آپونته گومز, روبرتو پنا رودریگز
عکاس: کارلوس دیاز کورونا
توضیحات:
به قلم تحریریه مجله ویلا
ایده اصلی این پروژه ساختن خانه ای با حداقل دیوارهای ممکن است؛ دیوارهایی شفاف و عریض. ووید بزرگ داخلی به عنوان فضای اصلی خانه, فضایی مانند پاسیوهای قدیمی اسپانیایی را به وجود آورده است.
کانسپ فرمال بنا بر اساس ۲ قسمت شکل گرفته است: یک حجم پوشیده شده که بخش خصوصی است و یک حجم باز, که این دو از طریق ووید بزرگ مرکزی به هم متصل شده اند. طبقه دوم خانه به عنوان یک عنصر سفید صلب و حجم زیرین، کمی تیره تر، خود را نشان می دهند. دیواری پوشیده شده از سنگی به نام پیاسنتینا خانه را در طول محور شمالی-جنوبی تماما بر گرفته است و به طبقه دوم متصل نیست. بنابراین, به نظر می رسد این طبقه به صورت معلق در بالای تراز همکف قرار گرفته است. دیوار چوبی واقع در طبقه همکف چرخیده تا باعث تهویه ورودی شود, محیطی باغ مانند را در آن جا به وجود آورد و فضای سیرکولاسیون(حرکتی) داخلی را, هم زمان با ایجاد کمی آشفتگی یا درام هنگام ورود به منزل, کاهش دهد.
در بخش ورودی, از کاربر با یک ووید عظیم استقبال می شود که در آن, سه تراز موجود به هم مرتبط می شوند. یک پوشش شیشه ای با شبکه توری فلزی به عنوان سقف در نظر گرفته شده است که به صورت مکانیکی باز و بسته می شود تا امکان بهره بردن از نور طبیعی وجود داشته باشد.
در مرکز, درختی بر روی آب قرار گرفته است و یک دیوار سبز داخلی در کنار دیوار خارجی از سالن اصلی شروع می شود و به یک قطعه شیشه و وینیل ختم می شود که توسط هنرمند, جورج مِندِز بلیک, ساخته شده است تا از راهی مفهومی به پوشش گیاهی موجود پیوستگی بدهد.
بنا فقط توسط دیوارهای جانبی حمل می شود. در مرکز, یک حجم بتنی قرار دارد تا آشپزخانه و اتاق خانواده را از دیگر فضاها جدا کند اما هم زمان, در اختیار نشیمن-غذاخوری و تراس نیز هست. بر اساس ایده ای مشابه, شفافیت, درهای آشپزخانه می توانند به صورت کامل باز شوند و تراسی با دیواری پر از خوشه های انگور در انتها به وجود آورند. این بنای اقامتی به عنوان فضایی باز طراحی شده است که تراس و فضای نشیمن را یکی می کند. درهای شیشه ای می لغزند و درپشت دیواری بتنی پنهان می شوند که شومینه را شکل می دهد.
راه پله در پاسیوی مرکزی واقع شده است و این گونه به نظر می رسد که با تیغه ای مرکزی و نرده های شیشه ای, در مرکز این فضای خالی معلق است.
فضای سیرکولاسیون در زیرزمین تیره تر است و انتخاب رنگ خاکستری, برای نشان دادن دوگانگی میان نور و تاریکی بوده است. این تضاد هنگام بالارفتن از نردبان به سمت فضای روشن بیشتر مشخص می شود و توجه مخاطب را به سمت فضاهای سبز معطوف می کند. در تراز زیرزمین, یک اتاق بازی بزرگ است که شامل بار, میز بیلیارد و تلویزیون است. این فضا بدون ایجاد مزاحمت برای حریم خصوصی خانه و برای دورهمی های بزرگ طراحی شده است.
اتاق های خواب در طبقه دوم قرار دارند که برای بهینه سازی فضاهای حرکتی, یک راهرو تمام آن ها را به هم وصل می کند. در وسط, دیواری چوبی است که کمد را مخفی می کند. در جلو, دو اتاق خواب با یک سرویس بهداشتی مشترک قرار دارند اما هرکدام به تنهایی فضای کمد خود را دارند. در سمت شمال, اتاقی است با سرویس بهداشتی مجزا وجالباسی. اتاق خواب مستر، دارای فضایی وسیع است که به سمت باغ دید دارد. فضای کمد و پوشیدن لباس, حمام, وان, دستشویی و سینک را احاطه کرده اند. سقف این محدوده بلندتر از بقیه فضاها است تا حس بزرگی و گسترده بودن را به مخاطب القا کند و نورطبیعی را از بالا دریافت کند.
این پروژه از متریال های اندکی ساخته شده است؛ دیوارهای بتنی در برخی حجم ها, دیوارهای گچی, سنگ پیاسنتینا و چوب کومارو در بعضی پوشش دهنده ها. خانه مبلمان زیادی ندارد؛ بنابراین, بعضی عناصر با معماری ترکیب شده اند که یکی از آن ها میزی است با بدنه بسیار براق سفید چوبی که مدولاسیون آن با پوشش سنگی مرتبط است.
پنجره های طبقه همکف بدون قاب هستند تا ارتباط بیرون و درون به شفافیت هرچه تمام تر باشد. تراس گسترش می یابد و به نحوی نامحسوس یک بار را شکل می دهد که پوشش آن ها سازه ای فولادی است.
معماران مرتبط:
