خانه ای در ریگزار
موقعیت: پاپ، لاتویا
معمار: آرشیزپکتراس
مصالح: کاهگل و شیشه
تاریخ طراحی: ۱۳۹۳
مساحت ساخت: ۱۷۵m۲
معماران: گروه معماری آرشیزپکتراس
تیم طراحی: آیداز کالینازکاز، وایداز تاموزیونا
عکس: یوزا کامنزکاز
توضیحات:
کنار دریای بالتیک و در جنوبی ترین سواحل آن، در علفزاری انبوه و میان چشم اندازی از خورشید و باد، کایت سواران و قایق ها قدم می زنیم. تا چشم کار می کند، منظره ی علفزار یکدست و خانه های ساحلی مرسومِ منطقه در برابر دیدگانمان می لغزد، اما ناگهان بنایی تندیس گونه با سقفی کاهگلی، معلق بر روی نواری از نور، ما را غافلگیر می کند. خطوط زاویه دارِ قدرتمند و رنگ مصالح غریب آن، این بنا را به جزئی استثنایی و در عین حال جدایی ناپذیر از این چشم انداز مبدل نموده است.
گروه معماران آرشیزپکتراس، با استفاده از تجربه ی چندین ساله ی خود در طراحی ویلاهای مسکونی و طراحی داخلی فضاهای زیستی، به خلق این اثر بی نظر پرداخته اند. مالک بنا، که یک کایت سوار جسور و بلندپرواز است، با تکیه بر همین پیشینه، خواستار طراحی ویلایی جهت استراحت آخر هفته به همراه خانواده و دوستان خود بوده است؛ بدین ترتیب، ساخت بنایی مطابق با روحیات مالک و در عین حال تامین کننده ی آرامش سایر ساکنین آن، مد نظر بوده است.
هندسه ی پلان به صورت یک ذوذنقه ی کشیده، همراه با راهرویی شیشه ای رو به منظره ی دریا و افق بی کران آن، تعریف شده است. بدین ترتیب، به نظر می رسد که بهترین پاسخ سازه ای به این فرم، استفاده از قاب های چوبی روکش شده بوده است تا بتوان علاوه بر ایجاد فضایی باز و دارای حداقل تداخل سازه ای، از سازه در آراستن و ریتم دادن فضای داخلی و همچنین تعریف ورودی پارکینگ و انبار در یک انتهای بنا، استفاده نمود. علاوه بر این، به منظور به حداقل رساندن اغتشاش بصری، تمامی جداره های داخلی بنا با تخته های چوبی خام و کرم رنگ درخت کاج پوشانده شده اند که خود حسی از گرما و آرامش روستایی را در فضا ایجاد می نمایند؛ در عوض، نورگیر سقفی که در مرکز پلان آزاد ساختمان تعبیه شده است، علاوه بر روشن نمودن فضاهای یکدست این قسمت از ساختمان، با ارائه ی قابی از آسمان، ارضا کننده ی نگرش بلندپروازانه ی مالک می باشد. ترکیب این نورگیر سقفی و نور حاصل از پنجره های زیرین پوشش کاهگلی بام، باعث درخشندگی هرچه بیشتر بافت چوبی جداره های داخلی، و در نتیجه القاء حس پویایی جمع های خودمانی آخر هفته، شده است. این گزینش وسواس گونه ی مصالح و ترکیب جالب توجه آنها با یکدیگر، به خوبی با بافت نرم و یکدست محیط اطراف هماهنگ شده و شخصیت سکونتگاهی بنا را به نوعی بازآفرینی نموده است.
از دیگر سوی، در بیرون ساختمان، فرم عجیب و نامتعارف سقف کاهگلی این حس را القا می نماید که گویی دستانی غول پیکر با ماسه های ساحلی، مجسمه ی فرمال و بی قاعده ی عظیمی ساخته اند که در شب روی نواری از نور به پرواز در می آید. این صلبیت فرم و هندسه ی سرسخت بیرونی، به هیچ وجه در بیننده تصوری از گشودگی و نرمی فضای داخلی ایجاد نمی نماید، به طوری که در کل پلان تنها چند جداره ی صلب دیده می شود. تناقضی آشکار که در تک تک جزئیات این بنا به چشم می خورد.
معماران مرتبط:
