موقعیت: روستای پروانه، شهرستان برخوار، استان اصفهان
کارفرما: بهمن هفشجانی
مصالح: آجر و بتن
تاریخ طراحی: ۱۳۹۴
تاریخ ساخت: ۱۳۹۵
مساحت زمین: ۳۶۰m۲
مساحت ساخت: ۱۲۲m۲
معمار: شرکت معماری بام
معماران مسوول: بابک پیوسته، ملیحه سلیمی
عکاس: تحسین بلدی
توضیحات:
متن: معمار پروژه
میانسال بازنشسته ای را در ذهن خود تصور کنید که پس از سال ها گرفتن خودکاری در دست، چشیدن طعم چایی کهنه و نشستن پشت میز یک اداره، حالا می خواهد چند صباحی دل از قیل و قال شهری بکند، بیلچه ای دست اش بگیرد و حبه انگوری که خودش کاشته را دهان بترکاند، سرپناه وی، خانه ای است در دل روستایی تقریبا محروم و دورافتاده. تکه زمینی بایر در دل روستایی کویری. اینجا، همه چیز لخت و ساده است. پس جایی برای تظاهر نیست. این خانه، مامنی است برای سکوت و تماشا. تماشای حرکات تند و تیز گنجشکی که لبه چینه دیوار می نشیند و شنیدن سکوت پر رمز و راز کویر. گاهی اهمیت آنچه نباید ساخت بیش از چیزی است که باید ساخت. حالا محیط ساخته شده در هم کنش با محیط طبیعی است نه در واکنش با آن. جزیی از آن و برای آن.
این پروژه حاصل گرد هم آوردن چند فضای کاربردی (مانند حمام، نشیمن و ...) حول یک فضای باز است. اگرچه استفاده از حیاط مرکزی پاسخی بنیادین در معماری ایرانی بوده است اما این روزها خیلی از مردم چشم بر آن بسته اند. ما کوشیدیم تا موضوعی تاریخی (درونگرایی) را به فرمی امروزی (یک مکعب ساده) در آوریم. از بیرون این ساختمان، شاید تنها چیزی که در مورد آن جالب باشد، همین سادگی اش است. پلاستری تجربی، که در سایت ساخته شد، بر روی دیوارهای بیرونی پاشیده شد تا نمایی شبیه دیوارهای خشتی به دست آید. پوشش دیوارهای داخلی نیز از گچ سفید بود تا همچون بومی برای نمایش آثار هنری عمل کند.
