ساکن شدن حجم، تبدیل یک سطح صاف به یک حجم قابل زیستن و در بر گرفتن فضا؛ اینها دل مشغولی های پروژه بوده است.
شانس های من برای خرید خانه ام در گرانترین شهر اسپانیا، به ۴۰متر رسید و دانشی که از معماری داشتم.
ویلای بخشش، خانه ای برای دو خانواده بودکه در سال ۱۹۵۰ ساخته شده بود. در یک بازه ی زمانی، خانه به هشت آپارتمان کوچک تقسیم شد. من نیمی از فضای زیر سقف را خریدم. اتاق زیر شیروانی خانه ی قبلی. آپارتمانی با سقف کوتاه و تقسیم بندی شده به پنج فضای کوچک با یک راهروی مرکزی بسیار محصور و تنگ.
حکم: تخریب کلی. سقف را نیز که در حالت مخوفی قرار داشت، شامل می شد. بدون هیچ رحم و شفقتی.
نتیجه، یک فضای تقریبا مربعی بود با سه نما و یک بام. چهار سطح در تماس با نمای خارجی. این حجمِ شبیه به پنیر سوییسی با هفت پنجره ی سقفی کامل می شود. همه ی فضاها گرداگرد قسمت مرکزی ساماندهی شده و حمام چسبیده به پله های مشترک است. دقیقا مثل خانه ی تاتی، همه چیز در ارتباط با هم.
فضای اصلی از دید به کل شهر برخوردار است. زندگی و کار در دو سطح مختلف از یک فضا؛ بهم متصل ولی در عین حال از هم جدا. استودیو روی یک نیم اشکوب است که در یک دورهمی دوستانه قابلیت تبدیل به اتاق خواب را دارد.
آشپزخانه گشودگی به سمت شرق دارد و از آفتاب صبح بهره برده و همچنین فضای نشیمن را بزرگتر جلوه می دهد. اتاق خواب در آرامترین بخش خانه جای گرفته، جایی به دور از راه آهن.
درها به صورت مخفی هستند و هر فضای خالی ای به عنوان یک کمد تعریف شده است. اینگونه هر سانتی متر از خانه به حساب آمده است.
